Pinczer miniaturowy

Pinczer miniaturowy

Historia:

Pinczer miniaturowy nazywany także ratlerkiem, to bardzo stara rasa niemiecka, z której wywodzą się także sznaucery. A więc pokrewieństwo krótkowłosego pinczera z szorstkowłosym sznaucerem jest równie bliskie jak pokrewieństwo foksteriera krótkowłosego z foksterierem szorstkowłosym. Nigdy jednak nie zdołano ustalić stopnia więzów rodzinnych między pinczerem a sznaucerem. Jego bezpośrednim przodkiem jest występujący od dawna w Niemczech pinczer średni. Hodowcy wykorzystali fakt pojawiania się w miotach pinczerów średnich szczeniąt znacznie mniejszych niż przeciętne. Stosując ostrą selekcję, polegającą na wybieraniu do rozrodu jak najmniejszych zwierząt udało im się wyhodować psa nie przekraczającego 30 cm w kłębie. Niemcy nazywali go niegdyś "jelonkiem z lasów Nadrenii". Na ziemiach niemieckich i w Skandynawii pinczer miniaturowy występował na długo przedtem, zanim został uznany za odrębną rasę. W 1895 roku powstał Niemiecki Klub Miłośników Pinczera przekształcony później w Klub Miłośników Pinczerów i Sznaucerów. Po raz pierwszy pinczer miniaturowy dał się poznać światu na wystawie w Stuttgarcie w 1900 roku. Przed pierwszą wojną światową na wystawach psów była to najsilniej reprezentowana rasa - aż 60 zgłoszeń. W czasie zawieruchy wojennej hodowla rozpadła się całkowicie. Wprawdzie pinczery miniaturowe nie wyginęły bez reszty, ale ich jakość znacznie się obniżyła. W okresie międzywojennym hodowle pinczera miniaturowego prosperowały całkiem nieźle. Do księgi hodowlanej wpisywano rocznie około 400 psów. Druga wojna światowa także poczyniła spustoszenia wśród przedstawicieli tej rasy. Ale kilka hodowli przetrwało trudne czasy, by w stosownym momencie rozpocząć działalność na szerszą skalę.
Warto jeszcze dodać, że do rozwoju rasy przyczynili się w znacznej mierze Amerykanie. Po wystawie w Stuttgarcie tak zachwycili się tym maleństwem, że nie zwlekając przystąpili do jego ulepszenia. Udało im się to znakomicie - bowiem miniaturka z USA nie nosiła żadnych cech karłowatości, takich jak wyłupiaste oczy, wadliwy zgryz czy okrągła głowa. W 1929 roku założyli Amerykański Klub Miniaturowego Pinczera. Dzisiaj jest to pies bardzo popularny w Belgii i Szwajcarii. W 1950 roku dotarł do Francji i Anglii, gdzie także zyskał wielu sympatyków. Pinczer miniaturowy jest bardzo popularny na całym świecie. W krótkim czasie po pojawieniu się pierwszych egzemplarzy rasy w 1900 roku na wystawie w Stuttgarcie zawojował Stany Zjednoczone,gdzie zrobił karierę w prawdziwie amerykańskim stylu i prawie całą Europę. Najpózniej - bo dopiero na początku lat pięćdziesiątych zyskał uznanie w Wielkiej Brytanii, Francji i Włoszech. Szczególnie popularny jest w Belgii i Szwajcarii, ale spotkać go można dosłownie we wszystkich krajach naszego kontynentu. W Polsce pinczery miniaturowe były znane od dawna. W latach powojennych były bardzo popularne i dość licznie reprezentowane. Zanim trafiły do grupy II FCI (psów stróżujących i obronnych), były rejestrowane w grupie IX FCI razem z psami ozdobnymi i do towarzystwa. Największy wpływ na linie hodowlane naszych pinczerów miały sprowadzone w 1977 roku przez p. Halinę Sergot, ROBBI v. Georgshugel i ALF v.d. Porta należący do p. Kazmierczakowej. Obecnie wbrew pozorom rasowych - czyli rodowodowych pinczerów miniaturowych - nie ma tak dużo. W naszym kraju dominują tzw. ratlerki, czyli skarłowaciała wersja prawdziwego pinczera miniaturowego, o wyraznych niewzorcowych cechach - wyłupiaste oczy, okrągła czaszka, nienaturalnie cienkie i słabe kosteczki, rachityczny wygląd, problemy zdrowotne. Nie mają one nic wspólnego z krzepką sylwetką i odważnym, energicznym usposobieniem pinczera miniaturowego.

Wygląd:

• Proporcjonalnie zbudowany.
• Zarys sylwetki powinien zamykać się w kwadracie.
• Uszy wysoko osadzone, stojące lub załamane w kształcie litery V.
• Szata krótka, raczej twarda, gładko przylegająca bez podszerstka.
• Umaszczenie czarne z rudymi znaczeniami (podpalaniami) lub jednolicie rude w różnych odcieniach.
• Włos krótki, gęsty, lśniący i liniejący.
• Okrągła czaszka ze szpiczastą mordką.
• Osiągają wielkość do 30 centymetrów.
• Ważą od 4 do 6 kilogramów.

Wady:

• hałaśliwy - jak większość małych piesków z charakterkiem uwielbia szczekać, warczeć, piszczeć i wydawać różne inne dźwięki żeby zwrócić na siebie uwagę 
• zazdrosny - lubią być najważniejsze, bywają zazdrosne nawet o dziecko
• złośliwy - lubią stawiać na swoim
• w chłodne dni nie lubi wychodzić na dwór
• wredne
• potrzebuje 3-4 spacerów dziennie
• nieufny

Zalety:

• uwielbia spacery - mimo niewielkich wymiarów uwielbia długie spacery ze swoim właścicielem
• może robić siku do kuwetki
• wierny właścicielowi
• lubi pieszczoty
• wesoły i zabawny
• lubi się bawić
• mały
• nie trzeba czesać
• zajmuje mało miejsca
• występuje w kilku umaszczeniach
• bystry
• żywiołowy 

Trzeba poważnie rozważyć wszystkie wady i zalety zanim zdecydujesz się na jakiegokolwiek psa!